Gençler bulmuştu beni. “Bedellide kışlasız askerlik için, sesimiz olur musun?” diye... Bu sefer buldu KHK’lılar. “Unutulduk. Birkaç kelime yazar mısın bu vefasızlığa.” dediler…. Bu hafta yazım yine kendi üslubumca, KHK’lılara… Bakmayın mevsimin bahar olduğuna... Öyle vefasızlıklar var ki, her gelen mevsimi sonbahar gibi yaşatıyorlar insana… Sahi. Kaç bahar geçti? Kaç yıl oldu. Hiç değişmedi, KHK’lıların hüzzam mevsimi… Önceleri hızlı, sonraları yavaş yavaş, ama gittiler. KHK’lıysan eğer; birer birer giderler senden. Herkes gider… Oysa gitmek ilk KHK’lının hakkıydı. Öyle ya yediği tokat vefasızlıktı… Ama onlar yine de kalır… Dostun aklında olmasa da dost onun yüreğinde kalır… Unutsa da eş, arkadaş, o unutmaz, us’unda barındırır… Asıl gidenin o olduğunu kimse görmez. Çünkü bir KHK’ lı; eşten, arkadaştan gitmez, kendinden gider… En acımasızı da budur… İnsan kendinden giderse, ondan ne kalır geriye… Yüzlerce insan vardır cadde de ama o cadde ona tenhadır… Hınca hınç otobüslerde herkes bir telaşta iken, yüzleri asık olanları o görür. Mutsuzluğu kendinden tanır... Bayram olur, seyran olur. Caddeler durgun, trafik rahat, kaldırımlar boştur. Herkes arabasına binip, koşuşturmuştur bir yerlere, gitmiştir... Arkada bıraktığı KHK’lıdan, onun derin yalnızlığından bi haberdir... Bi haberdir birçoğu; parasızlar, işsizler, yoksullardan. Sokakta yaşayan çocuklardan... Giderler... Gittiler... Kaldılar; tenha kaldırımlarda bir başlarına… Bakmayın insanın çok olduğuna, yollar, caddeler hep ıssızdır bir KHK’ lıya... Bu sorunlu sistemin, sıkıntılı, dert-kasavet dolu şehirlerinde bıraktı herkes; dostunu, arkadaşını, adeta kendilerinden kaçar gibi gittiler... Bir KHK’lı kaldı geride, asıl gidenin o olduğunu hiç kimse bilmeden... Devasa yoksulluğun pençesinde varoluş mücadelesi vere vere… Kimsenin kimseye bakmadığı, başkasının acısını görmediği, kendisine dokunmadıkça haksızlığı hissetmediği, Postmodern bu çağda, İnsan onuruna yakışır bir şekilde yaşamak, onurlu ve özgür bir gelecek için ekonomiden adalete mücadele ede ede... Yoruldu KHK’lı. Herkes ondan kaçarak giderken, o gitti kendinden... Duyulmadı, görülmedi, unutuldu... “Unutulmuş birer birer, eski dostlar” Gibi, bir ezginin nağmesinde kaldılar... Acı çekmek özgürlük mü bilmem, ama vefasızlara inat, vefalı vicdanları rahat… Kim bilir, belki de gitmektir özgürlük... Gitmek, kendinden... Vefasızlıkları arkanda bırakıp gitmek... Evet, hepimiz unutmuş olsak da gerçek ortada... Acımasız bu çarkın içinde, en çok yalnız bırakılanlar, KHK’lılar oldular... Unutulmuş bu insanları hatırlayalım. Hatırlamak vefaya dairdir...