Alevler dört bir yandan canım kentlerimizi yaladıkça, içimiz yanıyor… En kıymetli varlıklarımız, yana yana kuru birer sahraya dönen ormanlarımızı, söndürmek için nasıl olurda yeterli hava destek araçlarımız olmaz.? Çolun çocuğun mamasından kesip verdiğimiz, emeklinin, emekçinin, işçinin bordrosundan kesilen vergilerle, on değil yüzlercesi alınabilecekken nasıl olurda yangın söndürme uçaklarımız, ekipmanlarınız olmaz... Peki ya askeri uçaklarımız, helikopterlerimiz? Nasıl olurda İzmir, Ödemiş’te otobana, otogara kadar dayanırken yangın müdahale edilmez? Ha derseniz ki, düşmana karşı kullanılır o bahsettiklerin. Derim ki, “Yangın” düşman değil mi? Oturduğumuz yerde çaresiz kalmaktan, için için ormanlarımız gibi yanıyoruz... Ülkenin yarısı yanıyor… İnsanlarımız canlarından, evlerinden olurken... Ceylanlar, geyikler, Karacalar, kaplumbağalar inleye inleye yanarken… Dizlerimizin bağı çözüldü, tutmuyor… Öylece kala kaldık... Çaresizlikle çığlık çığlığa bizde yandık... Köylüsü, çiftçisi, durup bakıyorlar bir kenarda. Dev alevlere bakan gözleri yaşlı. Çünkü hepsi en değerli şeylerini, arkalarında bıraktı… Ormanları tarumar eden, ağaçları kesen, dereleri kurutan, vadileri yok eden bu sistem batsın... Batsın bu doğanın canına okuyan hırsınız, batsın... Emeği, emekçiyi yok sayan, canı yok eden talan batsın... Yeri göğü kaplayan ateş karşısında; yarısı yanmış, ürkmüş, korkmuş ve şaşkın, o hayvan canlar kadar çaresiz... Özeleştirmeleriniz, ucuza kapattırmalarınız… Kalmış; yaralı, dili lâl… Kolu kırık bir Karaca… Yazık, bu ülkenin insanına, ağacına, hayvanına… Dağına, taşına, kuşuna yazık. Batsın, bu rant hırsınız batsın…