Belediyemiz, mahallemizin uzun süredir boş duran arsasını iş makineleriyle düzeltti. Bir kamyon dolusu yabancı görünen demir aleti işçilerin yardımıyla bu alana indirdiler. Kısa süre sonra başka bir ekip, bu aletleri belirli aralıklarla yere sabitleyerek monte etmeye başladı. Aletler şekillenince anladık ki bunlar, spor merkezlerinde bulunan egzersiz aletleri idi. “Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur” sözünün anlamı mahallemizde yeniden canlanmıştı. Yediden yetmişe herkes bu alanda spor yapmaya başladı. Önce çocuklar ve erkekler spor aletleriyle tanıştı. Mahalleli, her yaş grubundan erkekler gece gündüz bu aletleri kullanmaya başladılar. Takım elbiseli, eşofmanlı, atletli hatta terlik ya da gıcır gıcır ayakkabılarıyla gelen herkes sporun keyfini çıkarıyordu. Aletlerin sohbet alanına dönüştüğü anlar bile oldu. Ancak kısa bir süre sonra kadınlar da cesaretlerini toplayıp bu alana katıldılar. Genç kızlar, çocuklar, teyzeler, torunlarıyla nineler; şalvarlarıyla, etekleriyle spor yapmanın ne kadar önemli olduğunu fark etti. Mahalle halkı sabah akşam burada buluşarak eski komşuluk bağlarını da yeniden kurmaya başladı. Zamanla spor alanı, yalnızca bir spor merkezi değil, aynı zamanda bir buluşma noktası haline geldi. Piknikler yapılmaya, çaylar demlenmeye, börekli çörekli günler düzenlenmeye başlandı. Ancak spor aletlerinin farklı amaçlarla kullanılmaya başlaması da uzun sürmedi. Marketten dönenler poşetlerini, pazardan dönenler torbalarını spor aletlerinin kollarına astılar. Sonunda, spor aletleri birer askıya dönüştü. Beton zeminler üzerinde hortumlarla halılar, kilimler yıkanmaya başlandı. Spor aletleri bu kez de kurutma yeri olarak kullanılmaya başlandı. Zamanla heyecan azaldı ve mahalle halkı spor yapmayı bıraktı. Spor aletleri paslanmaya, bazıları hor kullanımdan dolayı kırılmaya başladı. Belediye zaman zaman bakım için ekip gönderse de mahalleli spora geri dönmedi. Bizim aile için de durum farklı değildi. Mahallenin bir ucundaki bu spor alanına gitmek zor geldi. Bu nedenle, evimizin girişine bir yürüyüş bandı aldık. Karşısına küçük bir televizyon koyduk. Hem spor yapacak hem de dünyadan haberdar olacaktık. Başlarda hepimiz büyük bir heyecanla yürüyüş bandını kullanıyorduk. Gece geç saatlere kadar sırayla yürüyerek ter döküyorduk. Ancak zamanla bu spor düzenimizde bir terslik fark ettik. Uyumamız gerekirken daha da enerjik oluyorduk. Spor sonrası meyve ve kuruyemiş tüketerek geceyi uzatıyor, farkında olmadan kilo vermek yerine almaya başlıyorduk. Kış gelince mahallemizdeki spor alanı karlar altında kaldı. Mahalle halkı eski yaşantısına döndü. Bizim evde de durum farklı olmadı. Büyük bir heyecanla aldığımız yürüyüş bandı bir süre sonra şemsiyelik ya da askılık olarak kullanılmaya başlandı. Sonuç olarak, “sağlam kafa sağlam vücutta bulunur” sözünü hiç unutmadık. Ancak sporun önemini bilsek de günlük hayatımızdan çıkarmış olduk.