Yumurta kapıya gelince düşünmeyi, fikir üretmeyi, bolca konuşmayı çok seviyoruz. Bilim adamları yıllardır ülkemizin deprem kuşağında olduğunu bağıra bağıra söyleye dursunlar, yapılan ne peki? bolca vaat. Bizim memlekette depremle ilgili iki temel yaklaşım var. Biri Japonya tarzı: “Deprem öldürmez, bina öldürür” deyip mühendis yetiştirmek. Diğeri bizde yaygın olanı: “Bina yıkılırsa da sela hazırdır” deyip imam yetiştirmek. Şimdi yanlış anlaşılmasın; imama da ihtiyaç var, mühendis de. Ama sorun şu ki, biz terazinin kefesini hep bir tarafa fazla koyuyoruz. İmam sayısı mühendisleri sollamış, hatta mühendislik fakülteleri bile “mezuniyet duası” ile açılıyor. Japonya’da Mühendis, Bizde “İş Bitti” Düşüncesi Japonya’da bir bina yapılırken mühendis geceleri rüyasında bile kolon hesabı yapıyor. Bizde ise kolonları yapan müteahhit gündüz hesap makinesiyle, gece ise “nasıl daha çok kat çıkarım” hesabıyla uğraşıyor. Deprem olduğunda Japon kalkıp kahvesini karıştırmaya devam ediyor, biz ise balkon demirine asılıp imamı bekliyoruz. Sela Sesine Karşı Beton Sesi Düşünsenize, Japonya’da deprem olduğunda bina gürültü bile çıkarmıyor. Bizde ise önce bina çatırdıyor, sonra televizyon haberlerinde imamın sela sesi yükseliyor. Beton çatırdamasa imam hiç okunmayacak belki de. Aslında işin trajikomik tarafı şu: Biz “ölmeden kurtulmak” için yatırım yapmak yerine, “öldükten sonra uğurlamak” için yatırım yapmayı tercih etmişiz. Yani Japonya yaşatmayı planlıyor, biz uğurlamayı organize ediyoruz. İmamlar elbette ki olacaklar. Ama keşke onları sela okumak için değil, mühendislerin yaptığı sağlam binalarda güvenle yaşamak için dinlesek. Çünkü ideal olan şudur: Deprem olduğunda sela değil, kahkaha sesleri yankılansın.