Bugünlerde Ankara'da sık sık artçı deprem hareketleri ister istemez bu korkunç doğa olayını tekrar düşünmeme sebep oldu. Ülkemiz, deprem kuşağında yer aldığı için bu tehlike her an kapımızda. Ancak onca yıkım, acı ve kayıptan sonra bile yeterince önlem alınıyor mu? Bilim insanlarının uyarıları ne kadar dikkate alınıyor? Bu sorular hâlâ zihinlerde yankılanıyor. Depremler, sadece yıkım ve kayıpları değil, aynı zamanda insanlığın en derin hikâyelerini de geride bırakır. İşte onlardan biri, Türkiye’de yaşanan bir olay... Büyük bir depremde, kurtarma ekipleri çökmüş bir binanın enkazına ulaşır. Ekip, elleriyle bir şey siper eden bir adamın bedenine rastlar. Adam, dizlerinin üzerine çökmüş, kollarını bir koruma kalkanı gibi açmış bir pozisyondadır. Üzerine devasa yıkıntılar çökmüştür. Kurtarma ekibinin lideri, bir umutla adama ulaşmaya çalışsa da ne yazık ki adam çoktan yaşamını yitirmiştir. Ekip, başka enkazlara yönelmek üzere harekete geçer. Ancak lider, bilinmez bir hisle adamın vücudunun altına tekrar bakar ve bir anda heyecanla bağırır: “Bir çocuk! Burada bir çocuk var!” Kurtarma ekibi, uzun uğraşlar sonucu ince bir battaniyeye sarılmış dört yaşlarında bir çocuk bulur. Çocuk, babasının bedeninin altında korunmuş bir hâlde hâlâ nefes almaktadır. Olay yerine gelen doktor hemen çocuğu kontrol eder. Bu sırada, battaniyenin içinde bir cep telefonu bulunur. Telefonun ekranında bir mesaj yazılıdır: “Sevgili oğlum, eğer kurtarıldıysan, seni her şeyden çok sevdiğimi unutma!” Bu olay, bir babanın çocuğuna olan sevgisinin ve fedakârlığının en dokunaklı örneklerinden biridir. Baba, son nefesinde bile çocuğunun hayatını kurtarmayı başarmış ve ona sevgisini anlatmanın bir yolunu bulmuştur. Sevginin ve insanlığın gücü, işte böyle anlarda kendini gösterir.