Salonda kitap okuyordum, tam da heyecanlı bir sayfadayım. Cam açıktı, hava mis. Derken kanat sesleriyle irkildim. Başımı kaldırıp cama baktım ki ne göreyim? Karşımda tek başına bir beyaz güvercin! Hani derler ya “bembeyaz, pamuk gibi,” bu resmen kardan adamın kömürle yapılmış gözlerine sahip kuş versiyonu. Genelde bizim pencereye mahallenin yabani güvercinleri konar, o da ya yağmurdan kaçmak içindir ya da karşı apartmandaki komşumuzun attığı simit kırıntılarını kıskandıkları içindir. Ama bu farklıydı. Beyazlar içinde, zarif, ağırbaşlı. Üstelik tek ayağında da pembe bir bilezik! Ya bir kuş yarışmasından kaçmıştı ya da gizli bir örgütün beyaz tüylerle bezenmiş ajanıydı. Hemen mutfağa koştum. Yarma paketi dolabın üst rafındaydı, aldım. Cama beyaz güvercini ürkütmeden yaklaşıp, bir avuç yarmayı poşetten alıp cam kenarına bıraktım. O an, tıpkı dizi sahnesi gibiydi; müzik olsa fonda yaylılar çalardı. Beyaz güvercin hiç tereddüt etmedi. Davetimi kabul etti. “Buyurun efendim, soframız şenlendi” diyecektim ki... Ne oldu dersiniz? Mahallenin yabani güvercinleri sahneye girdi! Ağaçlarda pusuya yatmışlar meğer, bir anda camın önüne doluştular. O beyaz zarif kuşu devre dışı bırakıp yarmaya yemeye çalıştılar. Tam bir “Güvercinler Arası Yarma Savaşı”! Ama bizim beyaz dost, pes etmedi. Zarifliğinin ardında, direndi, direndi, omuz attı, kanat çevirdi. Diğerleri beni görünce panikleyip bağıra çağıra uçup gittiler. Beyaz güvercin ise sakinliğini bozmadan kaldığı yerden yarmayı yemeye devam etti. Kısacası, beyaz güvercin hem zarafetin hem de iradenin simgesiydi. Sanki “Ben pencerene gelişigüzel konmadım, kader beni buraya yazdı,” der gibiydi. O an anladım ki, bazen pencerenize bir kuş konar. Ama öyle her kuş değildir o. Kimi gelip geçer, kimi iz bırakır. Bu beyaz güvercin hem iz bıraktı hem de yarmaları. Beyaz güvercin, barış için kanatlanıp gökyüzüne kanat açtı.