Hayatımın en derbeder günleriydi… Dilim acı kokan türkülere yoğruldu… Hep hüzünlü şarkılar dinlerken onda buldum kendimi. Benim tabirimle bozuk gramofonuma takılan kırık plaklardandı. Servet Kocakaya’nın doğum günümde şarkısı… Güfte yazarı diyordu ki: Hiç kimseyi sevemezsin sandığım zamanlar Dalgakıransız bir çocuk bütün limanlar Kahramansız bir film gibi solar romanlar Figüranlar beni oynar doğum günümde O an “figüran” kelimesi yüreğimi delip geçmişti. Vurulmuş, aşık olmuştum bu kelimeye… O günlerde de kalemim keskin tabi, başladım karalamaya: Keşkelerle dolu bir hayatın başrol oyuncusuyum Figüran olabilseydim keşke Laf ettirmediğim özgürlüğüm, Geçen doludizgin yıllar Bir İzmirli güzele verebilseydim keşke. Çok iyi yazamasam da Bir şarkı yapmak isterdim yazdığım şiire Aşkı beceremesem de Sevmeyi becerebilmek isterdim, genç olduğum dönemde Yaşlanıp tonton bir dede olunca Keşkeyle başlamayacak sözlerim desem de Şimdi yazdığım şiirlerim bitiyor hep keşkeyle Öyle bir hayat yaşasaydım da İykilerim keşkelerimden önce gelebilseydi keşke… Demiştim daha 16 yaşımdayken. Yolun başında olmama rağmen sanki hayat bitmişti benim için. Ta ki Feride karşıma çıkana kadar. Bir gün ona da okudum bu şiirimi hikayesini de anlatarak. Ben onun bu şiirden çok etkilenmesini beklerken aldığım cevap o kadar hayret vericiydi ki: “İsmail ben İzmirli değil, Çorumluyum” dedi bana. “O kadar kafiyeler, redifler, güzel güzel mısralar arasında, senle yaşlılık hayalleri kurarken gerçekten sen buna mı takıldın Feride?” dedim ona. Gülümsedi. “Sana başrol vermişim, gerisi teferruat değil miydi sence de” dedim.