Ankara’ya en uzak mahallenin belediye otobüsündeyiz. Turkuaz Mahallesi. Biraz daha gitsek, Temelli ve Polatlı’ya varacağız. Sol yanımızda oturan yaşlı amcanın gözü otobüs ortasındaki yer boşluğuna uzattığı dolu Pazar çantasında. Fren yaptıkça, yokuşa tırmandıkça şoför; çanta ileriye-geriye oynuyor çünkü. Kalkıp bir düzeltiyor ama az sonra yine hareketli. Bir de ben hamle yaptım ve amcaya dönerek “tutayım istersen şu çantayı” dedim, gülümseyerek... “Yok, yok, dursun, bir şey olmaz” dedi amca ağırbaşlılıkla. Otobüs ilerliyor, yine gözlerimiz çantada. “Epey tutmuştur, şu çantayı doldurmak, bu pahalılıkta” dedim amcaya, sırf sohbet gelişsin diye… “Hayır”, dedi, biraz başarı gururuyla sanki, “Dışkapı Pazarı'ndan aldım. “Buralardan, Yapracık Pazarından alsam en az 4 katı olurdu, orada şu çantayı beş yüz’e doldurdum…” “Beş yüz”e mi? “Valla çok iyi” dedim ben, biraz şaşırarak. Nurcan da kafasını amcaya doğru uzatarak, ama orası çok uzak yol paran çok olmuştur” deyince amca yine gülümseyerek; “65 kartım var ya, yollar ücretsiz biliyorsunuz” dedi. Nurcan devamında; “Dışkapı Pazarı ucuz mu” deyince, amca; “Evet, çoğu üründe daha hesaplı” dedi. Domateste, patlıcanda mesela... Ben de sordum; “Niye ucuz acaba Dışkapı, orası tarlalara daha mı yakın?” “Evet” dedi amca. Aklımdan iktisat derslerimizde öğrendiğimiz “tutumluluk” ilkesi geçti. “En az maliyetle, en az harcamayla en çok getiriyi sağlamak…” Ya da vatandaş 2025 Türkiye’sinde dayanılmaz hale gelen pahalılığın üstesinde gelemese de dayanma gücü için yeni stratejiler geliştirmekte. “İşte emekliyiz, dedi amca” yeniden bize dönerek ve ekledi umutla; “Değişim şart artık, çok gecikti…” Otobüsten inip eve doğru yürürken “Vay be memleketin emeklisi…emeklisi…” diye söylenerek geçtik yoldan. Peki ya, efendisi, efendileri?...