Güneşli bir Fatsa sabahında Ömer Turan'ın "Atların Günü" kitabını Okumak... Nasıl da güzel, nasıl da.,. İnsan kendine rastlıyor durmadan Kendini günün yokuşlarına vurmadan... Diyor ki şair "23:20, Trabzon" şiirinde; "oturdum sana mektup yazıyorum bu saatte anla! iyi değilim işte"(sayfa 40)   çünkü bu evin dün diye bir günü yok hiç uyanmayacak gecesi...   neleri, hangi derin kederi, seviyi duyumsatır yüreklerimizde?..   "taşı su eskitir, yeryüzünü insan dedim ve bir zarf bıraktım öteki sokağa"... (sayfa 45)   "yüzümüz yaklaştıkça kalbin uzağına gördüm insanla uçurum yan yana"...( eve dönüş, s.35)   Şair burada ne anlatmak ister, diye sorulmaz. Hiçbirine, Siz ne duyumsuyorsanız odur. Günceldir bir bakıma Ömer Turan'ın dizeleri. bağışlama bizi şiirinde(s.25),   "-dört yaşındaki suriyeli kız fotoğraf makinesini silah sanarak ellerini kaldırdığında-"   sevgiden önce kötülüğü öğrenmiş ana sıcağından önce korkuyu..." diye devam eder ve sonunda; "...ah, güzel çocuk güler yüzlü bir dünya veremedik  sana sakın bağışlama bizi, asla" diyerek biter. Nedir bizden kalan çocuklarımıza sevgili Dostlar? "...bizi yollara sürükleyen kederin konuğuyum... atlar ve sorular: dörtnala bir devlet törenine..."(atlar gibidir sorular da, s.12) Eline-yüreğine… bitmeyen yaşam direncine sağlık diyorum, sevgili Ömer Turan'a. Şiirler bizi yeni-yepyeni dünyaların bilinmez derinliklerine taşır, onlar yüreğimizin yerleşik sevinçleri olur, her okuyuşta...